“ေရလည္ေက်ာင္းက၊ေနာက္ဆုံးထြက္သက္မ်ား”
တစ္ေန႕၊ဂရိကမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၊ေရာက္လာတာတယ္၊
သူမက၊ျမန္မာႏုိင္ငံက၊အိပ္(ခ်)အုိင္ဗီေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ေတြ၊ရွိတဲ့ေနရာကို၊
ေခၚသြားေပးႏုိင္မလား၊သူမအေနနဲ႕၊ဒီေရာဂါအေၾကာင္းကို၊ေဆာင္းပါး၊
လည္းေရးခ်င္သလို၊မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ရုိက္ခ်င္တယ္လို႕၊ဆိုတာနဲ႕၊
ရင္းႏွီးေနတဲ့၊ေရလယ္ဆရာေတာ္ဆိ၊ဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္။
ေရလယ္ဆရာေတာ္ဟာ၊ေျမာက္ဥကၠလာပၿမိဳ႕နယ္၊ေ၀ဘာဂီ၊
ကူးစက္ေဆးရွံႀကီးေရွ႕၊အေသာကရာမ၊ေရႊဟသၤာေရလည္၊
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္၊ေနထုိင္သီတင္းသုံးကာ၊
သည္ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ေတြအတြက္၊အုပ္တစ္ခ်ပ္သဲတစ္ပြင့္၊
အေနျဖင့္၊ေဆာင္ရြက္ေနသူပါ။
ေရဂါေ၀ဒနာရွင္ေတြနဲ႕ပက္သက္ၿပီး၊ဘယ္လိုစိတ္ကူးစတင္၊
အေကာင္အထည္ေဖာ္မိခဲ့တာလဲလုိ႕၊ေမးၾကည့္ေတာ့၊
ဆရာေတာ္က၊”
ဦးဇင္း၊သည္အာေသာကရာမေက်ာင္းကို၊၂၀၀၅
၂၀၀၆ခုႏွစ္မွာစတင္ခဲ့တာပါ၊ေက်ာင္းစတင္တုန္းကဆုိရင္၊
ဒီေနရာေတြဟာ၊ေရပတ္လည္၊၀ိုင္းေနတဲ့၊ေနရာေပါ့၊ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္၊
ေရေတြခ်ည္းပဲ၊ဒါေၾကာင့္လည္း၊ဦးဇင္းေရလည္ဆရာေတာ္ဆိုတဲ့ဘြဲ႕ကို၊
ရခဲ့တာ။
၂၀၀၅၊ဇူလူိင္၁၆ရက္ေန႕မွာ၊အာေသာကရာမ၊ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို၊
စတင္တည္ေထာင္တယ္၊ကုိယ္ခံစြမ္းအားက်ဆင္းတဲ့၊ေရာဂါေ၀ဒနာ၊
ရွင္ေတြကုိ၊စတင္လက္ခံမိတဲ့၊အေၾကာင္းက၊ေသာက္ေရကစတာပဲ၊
ေ၀ဘာဂီေဆးရုံက၊ဦးဇင္းေက်ာင္းေရွ႕ဆုိေတာ့၊လူနာေစာင့္ေတြက၊
မနက္ဆုိရင္၊ေရဘူးေလးေတြကုိင္လာၿပီး၊ဦးဇင္းေက်ာင္းမွာ၊ေသာက္ေရ၊
လာခတ္ၾကတယ္၊အရင္ကေရက၊တစ္အားရွားတယ္ေလ၊ေရလာခတ္ရင္း၊
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္၊ခင္မင္လာေတာ့၊သူတုိ႕အေၾကာင္း၊
ပုိသိလာတယ္။
သူတုိ႕၊ေသာက္ေရခတ္ရင္းနဲ႕၊အရွင္ဘုရား၊တပည့္ေတာ္တို႕၊
ေရေလးပါခ်ိဳးခြင့္ျပဳပါလို႕၊ခြင့္ေတာင္းလာေတာ့။ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္၊
ေနာက္တစ္ခါ၊အရွင္ဘုရား၊အ၀တ္အစားေတြပါ၊ေလွ်ာ္ခြင့္ျပဳပါဘုရား၊
ဆိုတာနဲ႕၊ထပ္ခြင့္ျပဳလုိက္တယ္၊လူနာေတြေရာ၊လူနာေစာင့္ပါ၊
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ၊ေရခ်ိဳး၊အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ေရသယ္လုပ္ေနရင္း၊
ဆရာ၀န္ေတြက၊ေဆးရုံးတြင္း၊လည္႕ပတ္ေနခ်ိန္မွာ၊အခ်ိန္မိ၊
ျပန္မေရာက္ႏုိင္တဲ့၊လူနာေစာင့္ေတြနဲ႕၊ေ၀ဒနာသည္ေတြကို၊
ေက်ာင္းမွာ၊တစ္ညတစ္ေလလက္ခံေပးလိုက္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕လူနာေတြေဆးရုံကဆင္းၿပီး၊မိမိေနရပ္ကုိ၊
ခဏျပန္ရေတာ့၊ၿပီးရင္ျပန္လာရမွာရယ္၊သြားျပန္ခရီးစရိတ္ရယ္၊
ေဆးရုံးကဆင္းကစ၊ျဖစ္တာေၾကာင့္၊ဘယ္လိုမွလမ္းမေလွ်က္၊
ႏုိင္တာေၾကာင့္၊ဦးဇင္းေက်ာင္းမွာပဲ၊စတင္လက္ခံလုိက္ပါတယ္၊
နယ္ကိုျပန္မယ္ဆုိရင္၊လူနာေတြအေနနဲ႕၊အရမ္းဒုကၡေရာက္၊
လြန္းတာေၾကာင့္၊ဦးဇင္းလည္း၊ေယာက်ာၤး၊မိန္းမသပ္သပ္ဆုိၿပီီး၊
အေဆာင္ေလးကို၊စတင္တည္ေထာင္လိုက္တာပါ။
ဒီေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ေတြကို၊ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္တဲ့၊လုပ္ငန္းကို၊
၂၀၀၉ခုမွာ၊စစ္အစိုးရရဲ႕၊ေႏွာင္ယွက္မူေၾကာင့္၊၃လခန္႕ရပ္ဆုိင္းခဲ့၊
ရပါတယ္၊ဒါေပမယ့္၊၂၀၁၁ခုႏွစမွာ၊လူနာမ်ားကုိ၊ျပန္လည္လက္ခံၿပီး၊
ေကၽြးေမြးျပဳစုခဲ့ပါတယ္၊ဦးဇင္းအေနနဲ႕၊လာေရာက္တည္းခိုေနတဲ့၊ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ေတြရယ္၊လူနာေစာင့္ေတြရယ္ကို၊ေနစရာထုိင္ခင္း၊ေဆး၀ါးမ်ားကို၊
တတ္ႏုိင္သလာက္၊ႀကီဳးစားေနပါတယ္၊ဒါေပမယ့္၊ေ၀ဒနာရွင္ေတြအတြက္၊
ေကၽြးေမြးဖုိ႕ရာမွာ၊အခက္အခဲ့ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနပါတယ္”လို႕၊
ေရလည္ဆရာေတာ္က၊ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ဆရာေတာ္က၊၀မ္းသားအားရ၊
လက္ခံေတြ႕ဆုံၿပီး၊ကၽြန္ေတာ္သိလိုသမွ်ကို၊စိတ္ရွည္လက္ရွည္၊
ရွင္းျပပါတယ္၊ကၽြန္တာ္မိတ္ေဆြ၊ဓာတ္ပုံသတင္းေထာက္ကလည္း၊
ေစ့ေစ့စပ္စပ္ကို၊ေမးျမန္းလို႕ေနပါေတာ့တယ္၊ဆရာေတာ္က၊စကားေျပာ၊
ထမင္းေကၽြးၿပီး၊”ကဲလာ၊အေပၚထပ္ကိုသြားရေအာင္ဆုိၿပီး၊
ေခၚသြားပါတယ္၊အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့၊ျမင္လုိက္ရတဲ့၊
ျမင္ကြင္းဟာ၊ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ၊”ေအာ္လီဂါပါ”၊
မင္တက္မိသြားပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္ဘ၀မွာ၊ဒီလိုျမင္ကြင္းမိ်ဳးကို၊
တစ္ခါမွမျမင္ဘူးပါ၊ပိန္ခ်ဳံးေနတဲ့၊လည္ပင္းမွာ၊အႀကီတ္ေတြဗရပြနဲ႕၊
တစ္ကုိယ္လုံးမွာ၊အနာေတြနဲ႕၊ဒုကၡခံေနရတဲ့၊လူစုလူေ၀းႀကီးကို၊
မ်က္၀ါးထင္ထင္၊ကိုယ္တုိင္ေတြ႕လိုက္ရလို႕ပါ။
အဲဒီေန႕တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကုိ၊အင္တာဗ်ဴးရင္း၊ေအာလီဂါေရာ၊
ကၽြန္ေတာ္ပါ၊ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားလာမိတာက၊လူနာရွင္ေတြရဲ႕၊
အေၾကာင္းပါ၊သူတုိ႕၊ေ၀ဒနာမည္သုိ႕မည္ပုံကူစက္ခံရတယ္ဆုိတာ၊
ေမးျမန္းရင္း၊သိလာရတဲ့၊အေၾကာင္းရင္ေတြဟာ၊တစ္ေယာက္နဲ႕၊
တစ္ေယာက္မတူၾကပါဘူး၊သူတုိ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့၊ေနာက္ခံဘ၀ေတြ၊
စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ၊သည္ေရလည္းေက်ာင္းကို၊စတင္ေရာက္လာပုံ၊
ေတြဟာ၊သိပ္ကို၊စိတ္၀င္စားဖုိ႕ေကာင္လြန္းပါတယ္၊ကိုယ္ခံအား၊
က်ဆင္းေနတဲ့၊ေရာပါေ၀ဒနာရွင္ေတြမွာ၊တူညီတဲ့အခ်က္က၊တီဘီေရာဂါကိုပါ၊ကူးစက္ခံစားေနရျခင္းပါပဲ။
ေရာဂါေ၀ဒနာ၊ဘယ္လုိကူးစက္ခံရသလဲဆိုတာ၊ေမးျမန္းၾကည့္ရင္း၊
ထပ္သိလာရတာက၊အမ်ားစုဟာ၊လိင္ဆက္ဆံျခင္း၊ေဆးမင္ေၾကာင္ထုိး၊
ျခင္းတုိ႕ကေနျဖစ္ၾကတာကိုေတြ႕ရတယ္၊မ်ားေသာအားျဖင့္၊အမ်ိဳးသမီး၊
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ၊အျပစ္ကင္းပါလွ်က္နဲ႔၊မိမိအမ်ိဳးသားေတြဆိကေန၊
ကူးစက္လာတာမ်ားပါတယ္၊သူတုိ႕အမ်ိဳးသားေတြဟာ၊ကားေမာင္းသမား၊
ဆုိက္ကားေမာင္းသမား၊လက္သမား၊ငါးဖမ္းစက္ေလွလုိက္သူေတြျဖစ္၊
ၾကပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕လူနာရွင္ေတြကို၊အင္တာၿဗဴးရင္၊၀မ္းနည္းဖြယ္ရာေတြ႕၊
လာတာက၊တစ္ခ်ိဳ႕လူနာရွင္ေတြဟာ၊အေပ်ာ္အပါးမလုိက္စားပဲ၊
ဒီေရာဂါကိုကူးစက္ခံလာရတယ္ဆုိတာပါပဲ၊အထည္ခ်ဴပ္စက္ရုံက၊
လုပ္ငန္းႀကီးႀကပ္သူအဆင့္၊မိန္းကေလးေျပာျပသည္မွာ”ကၽြန္မက၊
လူိင္သာယာ၊အထည္ခ်ဴပ္စက္ရုံမွာလုပ္ပါတယ္၊၁၀ႏွစ္ေက်ာ္သြားပါၿပီ၊
ကၽြန္မ၊မိသားစုကိုလုပ္ေကၽြးေနရသူပါ၊မနက္၈နာရီကေန၊ည၇နာရီထီ၊
အလုပ္လုပ္ေနရသူပါ၊တစ္ခါတစ္ရံ၊ညဆုိင္းပါဆင္းရပါတယ္၊ပုိက္ဆံလို၊
ခ်င္ေတာ့လုပ္ရပါတယ္၊တစ္ေန႕ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး၊တစ္ေရွာင္ေရွာင္၊
ျဖစ္လာပါတယ္၊ဟိုနားသည္နားသြားလဲ၊ဘာမွမလုပ္ရပဲ၊ေမာေနပါတယ္၊
ဒါနဲ႕ေဆးသြားစစ္ေတာ့၊အ္ိပ္(ခ်္)အုိင္ဗီ၊ကူးစက္ေရာဂါေတြ႕လုိက္ရပါတယ္၊
ကၽြန္မသိပ္ကိုတုန္လူပ္၊ေခ်ာက္ခ်ားသြားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္မေခါင္းေတြခ်ာခ်ာလည္ေနပါတယ္၊အျပင္းအထန္စဥ္းစား၊
ေနမိတယ္၊ငါဘာမ်ားအမွားလုပ္မိလဲ၊ကၽြန္မလိင္ပုိ္င္းဆုိင္ရာလည္း၊
မက်ဴးလြန္၊အေပၚအပါးလည္းမလုပ္၊ဘာေၾကာင့္ငါျဖစ္ရတာလဲ၊
စဥ္းစားရင္၊တစ္ခါက၊သြားေတြလွခ်င္လို႕၊သြားဆရာ၀န္ဆိမွာ၊
သြားျပင္မိတာရယ္၊အလုပ္ပင္ပန္းလို႕၊ေသြးေပါင္က်ေတာ့၊
ေသြးအားနည္းတုိင္း၊ေသြးသြင္းမိတာရယ္၊ကိုသြားေတြးမိတယ္၊
ကၽြန္မလို၊အခန္မသင့္ပဲ၊ေသြးသြင္းရင္း၊ေဆးထုိးရင္း၊ေဆးထုိးအပ္ကေန၊
ေရာဂါကူးစက္ခံေနရတဲ့၊ေ၀ဒနာရွင္ေတြ၊ေျမာက္ဥကၠလာေဆးရုံမွာ၊
အမ်ားႀကီးပဲလို႕၊သူမကေျပာ၊ေတာ့၊ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ေအာ္လီဂါပါ၊
ရင္ထဲေတာ္ေတာ္ဆုိ႕သြားပါတယ္၊ေအာ္လီဂါက၊ကၽြန္ေတာ္ကို၊
လူနာရွင္အား၊ေမးခြန္းတစ္ခုေမးခုိင္းပါတယ္၊အဲဒီဆရာ၀န္ဆီသြားၿပီ၊
ဘာေၾကာင့္ဒီအေၾကာင္းကို၊မေျပာျပတာလဲဆုိတဲ့၊ေမးခြန္းပါ။
ကေလးမက၊ဆရာ၀န္ရဲ႕၊ဂုဏ္သိကၡာက်မွာရယ္၊ေၾကာက္တာရယ္၊
မသိနားမလည္တာရယ္ေတြေၾကာင့္ပဲ၊ဘာမွမျပာခဲ့ပါဘူးလို႕ေျပာပါတယ္၊
ကၽြန္တာ္မိတ္ေဆြေအာ္လီဂါကေတာ့၊သိပ္ေက်နပ္ပုံမရပါဘူး၊သူမကဆက္၊
ေျပာေသးပါတယ္၊မင္းတုိ႕ျမန္မာႏုိင္ငံေျပာင္းလဲေနၿပီဆို၊ဒီမိုကေရစီ၊
လမ္းမႀကီးေပၚေလွ်က္လမ္းေနၿပီဆို၊ငါေတာ့ဘာဆိုဘာမွမျမင္ဘူးေနာ္တဲ့၊
ကၽြန္ေတာ္ဘာမွျပန္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး၊အဲဒီအခ်ိန္မွာ၊
ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေတာ္ထဲမွာ၊လက္ေတြ႕မပါ၊ဗလာမဲေတြကိုင္ၿပီး၊
ေယာင္ေျခာက္ဆယ္လုပ္ေနတဲ့၊အမတ္မင္းေတြကို၊တစ္ခုပဲေမးခ်င္၊
ေနမိတယ္၊ယေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ၊ေန႕စဥ္လူ၂၅ဦးဟာ၊အိပ္(ခ်္)အုိင္ဗီ၊
ေရာဂါကူးစက္ခံေနရတယ္၊ေရရွည္ဆုိရင္၊မလြယ္ဘူး၊ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕၊
အနာဂတ္ဟာလူငယ္ေတြရဲ႕၊အားမန္နဲ႕ညဏ္ပညာေပၚမူတည္ေနတာပါ၊
ဒီလူ႔အရင္းအျမစ္ေတြကို၊အျမစ္ကေနတူးေဖာ္ၿပိဳလဲပစ္မယ့္၊သည္ေရာဂါ၊
ဆုိးႀကီးကို၊လြတ္ေတာအမတ္မင္းေတြ၊ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြ၊၈၈ရွစ္
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြ၊ေနာက္ဆုံး၊
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြ၊ေနာက္ဆုံး၊
ျပည္သူေတြကိုယ္တုိင္ေရာ၊ဘယ္လိုေဆာင္ရြက္ဖို႕၊ဆုံးျဖစ္ခ်က္ခ်ထား၊
ပါသလဲလို႕၊လူထုအသံကေန၊ေမးျမန္းလုိ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ေအာလီဂါတို႕၊ေရလည္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့၊
သိသိသာသာပဲ၊ေျခလွမ္းေတြဟာ၊ေလးလံလို႕ေနပါတယ္၊လူကလမ္းသာ၊
ေလွ်က္ေနရတယ္၊အသက္မပါသလိုပါပဲ၊အေတြးေတြနဲ႕ခ်ာခ်ာလည္၊
ေနပါတယ္၊ေ၀ဒနာရွင္ေတြရဲ႕၊ပုံရိပ္ေတြဟာ၊အာရုံထဲမွာ၊ရစ္၀ဲလို႕၊
ေနပါေတာ့တယ္၊စိတ္ထဲမွာလည္း၊တိတ္တခိုးနဲ႕၊ေနာက္ဆို၊
ဒီလိုအျဖစ္မိ်ဳး၊ငါတုိ႕ႏုိင္ငံမွာထပ္မႀကဳံပါရေစနဲ႕လို႕။
သီဟနာဒ
No comments:
Post a Comment